her - 2013

Öncelikle filmi sevgili Abdullah  Bey’in bloğunda görmüştüm; yani daha önce de görmüştüm ancak hatırlatma olmuştudu... Teşekkür edeyim buradan kendisine.

Evet uzay çağındayız, çok geliştik ama ne çok geliştik sormayın, sığamaz olduk hiçbir yere; her seferinde daha yüksek gökleri delenler diktik daha hızlı ulaşım araçları yaptık, daha akıllı (?) bilgisayar ürettik ve biliyorsunuz her seferinde daha çok ‘yalnız’ kaldık... İşte yönetmen bu akılalmaz yalnızlığımızı da çok çok geliştiğimiz için yapay zeka bir işletim sistemi olan sevgili ile taçlandırıyor; Samantha...

Theodore; özel bir -sevgiliye mektup yazım şirketin’nde- (şaşırmayın hiç dedim ya o kadar geliştik ki bu da son moda meslek dallarımızdan biri sadece!) çalışan, boşanma arefesinde yani meçhul boşlukta duranlardan biri sadece... 

Ve aşk... Burada klişeleşmiş flört evrelerini izliyoruz, saatler süren konuşmalar, günaydınlar, iyi dilekler... Ama yetmiyor tabii ki  doyumu bir sonraki evreye taşımaya karar veriyor ikili, ben bu kısımda oldukça şaşırdığımı itiraf edeyim. Samantha yerine kanlı canlı bir kadını kullanmaya karar veriyorlar fiziksel yakınlaşma için, kadına Samantha’nın kulaklığını takar Theodore  ama yapamaz kadınla bağdaştıramaz Samantha’yı işte burada kadın ağlayarak kendini suçlar... Yönetmenin zekasına hayran kalmamak elde değil...

Ve ayrılık süreci başlar bu noktadan sonra nitekim Samantha; bir yapay zeka olan işletim sistemi çeker gider (: Komik di mi (: Kapatır, imha eder kendini (: Filmin atmosferi, renkler oldukça pastel tonlarda ya bu film aslında silik bencilliğimizi yüzümüze vuran bir, bir ne desem ‘trajedi’...