Kopuş

Sonunda, ey mutluluk, ey akıl, ayırıyordum gökten maviyi, ki siyahlıktır o, ve yaşadım, doğa ışığın altın kıvılcımı olarak. Sevinçten, mümkün olduğunca soytarılaşmış ve afallamış bir ifadeye bürünüyordum. (...) Masalsı bir opera oldum: bütün varlıkların bir mutluluk kaderinin olduğunu gördüm: eylem hayat değil, ama bir gücü harcamanın bir tarzıdır, bir sinirleniştir.

Arthur Rimbaud