Edip Cansever - Yerçekimli Karanfil

 GELİNCİKLER

 

Gelincikler tek tek göründü mü çayırlarda

İşi iş kasabanın

Su yüzlü çocuğun işi iş

Bir de poyraza döndü mü hava

Başlar masmavi damarlar fışkırmaya yanaklarından

Faytonların turuncu tekerlekleri

Yansır gaz tenekeleriyle çevrili bahçelerde

Asılı çamaşırlardan bir tutam çivit kokusu alıp gider

Gelincikler tek tek göründü mü çayırlarda.

Saat on ikilerde

Postanede mektup yazan adamlara bakar bir semt delisi

Durmadan bakar

Ki o mektuplar nereye giderse gitsin

Öylesine uzundur ki kasaba

Gelinciklerden bükülmüş bir ibrişim gibi

Gidip gelen mektup zarflarıyla tarif edilebilir ancak

İçlerinde kar serpintisi

İçlerinde bozkır

İçlerinde herkesin bir güneyi olan

Ve marangozlar upuzun kayıklar yaparlar bunun için

Kesersiz, çivisiz, elsiz

Sadece ruhlarından

O kayıkları içinde domates doğrananbirakşamüstünde yüzdürürler

Canlanır suya değince hemen

Bordalarındaki nakışlar

Bir derya gülü alıp başını gider.

Yeter ki görünsün gelincikler

Önce tek tek görünsün sonra topluca

Usta bir doğramacı gibi kırmızılar doğrar kasaba

Gelincikler indi mi çayırlardan

Su bardaklarına, berber dükkânlarına girdi mi

Duvarlara sicimle tutturulmuş şişelere

Girdi mi bir kere

—Aynaları boğacak nerdeyse

—Taşlıkları basacak sel gibi

O zaman...

Tam o zaman

Marangozlar mis gibi rakılar içerler kayıklarında

Konuştukça binlerce kayık

Konuştukça binlerce köpük, binlerce kıyı olurlar

Ve nedense bir vapur bizi alıp götürecekmiş gibi bakarız birbirimi-

      ze

Unuturuz sonra alıp başını gitmeyi de

Yeter ki iki dudak arasına konsun gelincikler

İpince bir ıslığa yerleştirilsin

Türküler süzsün tüveyçlerinden

Kahveler eski renklerine boyanır yeniden

Biralar çiğ ışıkta bile parlak

Yıkanır tertemiz oluncaya kadar yaşamak.

Gerçekte bir sevinç, bir mutluluk yok değildir yüreklerimizde

Sevgiler umutlar yok değildir

Öyleyse neden çabuk küseriz birbirimize

Çabuk öfkeleniriz

Durup durup böyle hüzünlenmemiz neden

Anlamıyoruz da ondan mı yoksa

Bir bütün olduğunu mutluluğun

Umudun bir bütün olduğunu

Seziyor muyuz yalnızca

Baktıkça gelincik tarlalarına uzaktan

Öyle bir arada güzel

Yaşamanın lezzetini

Kanımızı tutuşturdukça gün günden

Buğusunu saldıkça

Bir tütün dumanı gibi yaktıkça genzimizi.