Sonunda, ey mutluluk, ey akıl, ayırıyordum gökten maviyi, ki siyahlıktır o, ve yaşadım, doğa ışığın altın kıvılcımı olarak. Sevinçten, mümkün olduğunca soytarılaşmış ve afallamış bir ifadeye bürünüyordum. (...) Masalsı bir opera oldum: bütün varlıkların bir mutluluk kaderinin olduğunu gördüm: eylem hayat değil, ama bir gücü harcamanın bir tarzıdır, bir sinirleniştir.
Arthur Rimbaud
Ayırıyordum maviyi ki o siyahlıktır
YanıtlaSilSiz tekrar yazınca daha bi anlamlı oldu BERGÜZAR, teşekkürler.
SilOrjinal dilinden okumak istediğim şairlerden.
YanıtlaSilBilhassa şiirler değil mi, bu konu benim de kafamı kurcalıyor mesela bir Baudelaire şiirini anlayabiliyor muyuz orijinal hâlini okumadan?
SilYa da Rimbaud ve nicesi...